فرزدق
•
فَرَزْدَق(زاده? 38 ه./658م بصره - درگذشته? 110 ه./728م بصره) از شاعران برجسته و سرشناس عرب‌زبان دوره? آغاز اسلام و سده? یکم هجری است.
نام کامل او هَمّام بن غالب بن صّعصّعةّ الدّارِمی التَّمیمی ملقب یه ابوفِراس است و لقب اصلی او یعنی فرزدق عربی‌شده? واژه? فارسی پَرازدَه به معنای قرص ضخیم نان و خمیر است. این لقب را به خاطر درشتی چهره و ترش‌رویی به او داده‌بودند.
فرزدق شاعر رسمی ولید خلیفه اموی بود و شماری از چامه‌های ستایشی را به او پیشکش کرده‌است.[1]
فرزدق از اشراف بود و اجازه داشت در پیشگاه خلیفه بنشیند. شعر فرزدق به آکندگی عبارات از معانی و گوناگونی ترکیب‌ها معروف است و دستورنویسان، سروده‌های بسیاری از او را در نوشته‌های خود به عنوان گواه برای واژه‌ها و کاربردها آورده‌اند.
نامورترین سروده? او شعری است که در مکه و در هنگام ورود زین‌العابدین، امام چهارم شیعه به حرم کعبه سرود. این شعر باعث خشم امیر هشام بن عبدالملک و زندانی شدن فرزدق شد. فرزدق در زندان قصیده‌ای در نکوهش هِشام سرود. جامی، سراینده? پارسی‌گوی این قصیده را ترجمه کرده و در دفتر یکم سلسلةالذهب آورده‌است.